بررسي كارايي و افزايش آمادگي تصفيه خانه هاي آب شهري با رويكرد تحليل ريسك سلسله مراتبي فازي

تصفيه خانه ها همواره به عنوان يكي از مولفه هاي اساسي در سامانه هاي تامين و توزيع آب شهري به شمار مي روند و از لحاظ كميت و كيفيت آب و همچنين مسائل استراتژيك از جمله زير ساخت هاي مهم و در عين حال پر هزينه مي باشند. به طور كلي هر يك از بخش هاي مختلف اين زير ساخت مانند حوضچه ته نشيني، كلرزني و غيره تحت تاثير ريسك خطرات مختلف طبيعي و غير طبيعي قرار دارند كه منجر به كاهش آسيب پذيري و عملكرد كل سيستم در تحويل آب كافي و با كيفيت مناسب به شبكه توزيع مي شود. در اين تحقيق، بر مبناي رويكرد سلسله مراتبي جهت در نظر گرفتن پيچيدگي ها و همچنين رويكرد فازي جهت در نظر گرفتن عدم قطعيت ها، روش تحليل ريسك سلسله مراتبي فازي براي ارزيابي ريسك اجزاي مختلف تصفيه خانه ها ارائه شده است كه بر مبناي اطلاعات در دسترس و همچنين نظرات كارشناسان مختلف، ريسك سيستم را به صورت تابعي از آسيب پذيري آنها بيان مي كند. محاسبه شاخص آسيب پذيري بر مبناي قوانين فازي و محاسبه اهميت هر يك از اجزاي تصفيه خانه در تعيين ميزان ريسك كلي سيستم، بر مبناي توان برگشت پذيري اين اجزاء به وضعيت عادي بهره برداري صورت خواهد گرفت. روش ارائه شده در ارزيابي تصفيه خانه شماره يك شهر اروميه مورد سنجش قرار گرفته و راهكارهايي جهت كاهش ريسك محاسبه شده ارائه شده است كه نتايج آن حاكي از قابليت كاربرد مدل پيشنهادي، در برنامه ريزي و مديريت ريسك سيستم هاي تصفيه آب مي باشد