آنزيم سوپراكسيد ديسموتاز در بالانوس به عنوان نشانگر زيستي آلودگي فلز سنگين نيكل، در خليج فارس - جزيره خارك

مواد شيميايي نظير فلزات سنگين (از جمله نيكل، كبالت و واناديوم) بطور مداوم به آب هاي ساحلي وارد مي شوند. اين فلزات پتانسيل لازم براي سمي كردن محيط هاي آبي، جلبك ها و كفزيان را دارا هستند و مي توانند نظير يك آنزيم بازدارنده، موجودات در حال رشد را از بين ببرند. تشخيص اثرات زير حدكشندگي چنين آلاينده هايي در دريا در سطوح جمعيت و جامعه تشكيلات زيستي اغلب با مشكلاتي روبرو است.هدف از اين تحقيق بررسي سطح آنزيم ضد اكسيداسيون كاتالاز در بارناكل ها بمنظور مشخص نمودن امكان استفاده از بارناكل ها به عنوان شاخص زيستي فلز سنگين نيكل در خليج فارس مي باشد. به اين منظور بارناكل ها در دو فصل پاييز و زمستان و از 9 ايستگاه پيرامون جزيره خارك جمع آوري شدند. غلظت فلز سنگين نيكل در بافت بارناكل ها با روش جذب اتمي در هر ايستگاه اندازه گيري شد. براي اندازه گيري سطح فعاليت ويژه آنزيم سوپراكسيد ديسموتاز در بافت بارناكل ها از كيت استاندارد استفاده شد. تغييرات سطح فعاليت ويژه آنزيم SOD در فصل پاييز بين (U/ml/mg protein) 94/96 تا 766 و در فصل زمستان بين (U/ml/mg protein) 25/194 تا 27/405 گزارش شد.ميزان همبستگي بين داده ها با كمك نرم افزار SPSS بررسي شد. نتايج نشان داد كه همبستگي SOD با فلز نيكل در فصل زمستان معني دار (81/0- = r) مي باشد. بنابراين مي توان اظهار داشت كه آنزيم SOD به عنوان نشانگر زيستي آلودگي نيكل در بارناكل هاي منطقه خارك مطرح مي باشد