آمايش و بازفراوري سوخت هسته اي، سطوح مواد راديواكتيوي ،روشها و محل دفع آن

برخلاف عقيده عموم حجم مواد پرتوزاي منتشر شده توسط يك نيروگاه زغال سنگي از يك نيروگاه هسته‌اي بيشتر است. زماني كه مواد پرتوزا به عنوان پسماند معرفي مي شوند قابل بازيافت اند . مواد آلاينده موجود در پسماندهاي هسته اي مربوط به نوع فعاليت هاي مراكز است ودر بخش صنعتي، پسماندها حاوي موادي چون سزيم، كبالت، و ايريديم هستند. اين مواد، مواد راديواكتيو است كه داراي نيمه عمرهاي متفاوتي هستند. و بايد از چرخه خارج شوند. زباله‌هاي توليد شده بر اثر همجوشي هسته‌اي با انبار شدن پس از صد سال دوباره قابل استفاده هستند، در مقابل زباله‌هاي توليدي از شكافت هسته‌اي تا ۱۰۰۰۰سال مي‌توانند آثار راديواكتيوي داشته باشند. فعاليت يك نيروگاه هسته‌اي هزار مگاواتي در سال ‪ ۲۷‬تن سوخت مستعمل باقي مي‌گذارد كه به شدت راديواكتيو است و گرماي بسيار زيادي توليد مي‌كند.بخش اعظم اين سوخت استفاده شده، باز فراوري مي‌شود بطوري كه ‪۹۷‬ درصد از ‪ ۲۷‬تن سوخت اوليه بازيابي مي‌گردد. ‪ ۳‬درصد باقيمانده (حدود ‪۷۰۰‬ كيلوگرم) زباله راديواكتيو سطح بالا است كه بالقوه خطرناك بوده و لازم است براي مدت زمان طولاني از محيط زيست مجزا نگهداري شود. اما اين مقدار كم را به آساني مي‌توان كنترل كرد.