ديدگاه نوين در مديريت بحران هاي شهري و تفاوت آن با ديدگاه سنتي

مديريت بحران فرآيند برنامه ريزي جهت رويارويي و پاسخ به عوارض سوانح است كه شامل پيشگيري، كاهش خسارات و آمادگي در برابر سوانح در زمان پيش از رخداد و امداد رساني، اسكان موقت و بازسازي در زمان پس از رخداد سانحه است. در چرخه مديريت بحران مجموعه اقدامات مربوط به مراحل پيش از رخداد و پس از رخداد وابستگي متقابل دارند، به گونه اي كه برنامه ريزي براي كاهش خسارات و آمادگي در برابر سانحه منجر به امداد رساني بهتر و برنامه بازسازي مناسب منجر به كاهش خسارات سوانح آينده ميشود. روشن است كه فعاليت مديريت بحران جداي از فعاليتها و برنامه ريزي هاي جاري كشورها نبوده و از اين رو مديريت بحران به عنوان جزئي از برنامه ريزي توسعه در هر كشور به شمار ميرود. آمادگي در برابر حوادث حتي به صورت نسبي و در حد تشريفات مي تواند در صورت بروز فاجعه شرايط متفاوتي ايجاد نمايد، ولي در اغلب موارد بدليل عدم مهيا نمودن ساز و كارهاي لازم و وجود ديدگاه نامناسب در امر مديريت، با تشديد بحران و افزايش تلفات مالي و جاني مواجه مي باشيم. در مقاله حاضر ضمن بيان تاريخچه اي از مديريت بحران در ايران، بحران و مديريت آن از نظر علوم مختلف بررسي، ديدگاه و الگوي هاي واكنش در برابر بحران ذكر گرديده، مباني و نقش و وظايف مديريت در ديدگاه نوين قبل، در حين و بعد از وقوع بحران عنوان شده است.