توسعه باند برشي در خاكريز و پي ابرفتي آن دراثر حركت گسل مستقيم زيرپي

جابجايي هاي ناشي از توسعه گسلش در خاك يكي از مهمترين عوامل اسيب و تخريب سازه ها در زمان زلزله مي باشد در زلزله هاي اخير كشورمان و همينطور در ساير نقاط جهان مثل زلزله هاي تركيه و تايوان نشانه هاي گوناگوني از پديده گسلش سطحي مشاهده شد. كه اثرات مختلفي برسازه ها داشت در برخي موارد نه تنها سازه ها در مقابل اين پديده پايداري خود را حفظ كردند بلكه سبب انحراف مسير توسعه گسلش نيز گرديدند. در بعضي موارد نيز بخاطر ويژگي انعطاف پذيري اگرچه سازه ها دچار اسيب شدند ولي در نهايت پايدار باقي ماندند و سازه هاي بسياري نيز به كلي تخريب شدند. مشاهده اين رفتار هاي مختلف ضرورت تبيين ايين نامه طراحي لرزه اي جامعي كه در آن علاوه بر ويژگي هاي سازه اي فاصله مناسبي نيز به عنوان عقب نشيني سازه ها از مسير ظهور گسل بر سطح زمين مشخص شده باشد را بيش از پيش اشكار ساخت.