بررسي آزمايشگاهي اثرفاصله طول ابشكن طول تكيه گاه و دبي برمساحت گسترش تل و چاله آبشستگي

مسئله اصلي آسيب پذيري تكيه گاه پل ها درسيلاب دشت ها آبشستگي موضعي دماغه آنها مي باشد پديده آبشستگي موضعي دماغه به علت تنگ شدگي مقطع جريان و وجود گردابه هاي قوي ايجاد مي شود با توجه به پيچيدگي پديده و تاثير پارامترهاي زياد براين پديده استفاده از روشهاي عددي براي تخمين تاثير آن مشكل مي باشد براي كاهش ميزان آبشستگي روشهاي مختلفي ارايه شده است كه پيچيدگي خاص خود را دارند دراين تحقيق با استفاده از آبشكن محافظ درطول هاي مختلف درفواصل مختلف از تكيه گاه آبشستگي تكيه گاه كاهش داده شد با توجه به نتايج آزمايشها و كنترل ميزان خطاي داده ها تاثير آبشكن محافظ در كاهش آبشستگي بررسي شد دراين تحقيق علاوه بربررسي عمق حداكثر آبشستگي به ميزان گسترش تل پايين دست و ابعاد حفره آبشستگي نيز پرداخته شده است.