تلاش درجهت افزايش تعاملات اجتماعي در فضاي خيابان بوسيله الگوي طراحي اين فضا با هدف تقويت پياده مداري

چنانچه مشاهده ميشود امروزه غالب خيابانهاي كشورمان براي استفاده كنندگان پياده از اين فضاها محلهاي ناامن زشت، غيرايمن، ناسالم، غيرانساني ، پرسروصدا و پردغدغه تبديل گشته است و در بيشتر موارد نقش خيابانها محدود به تامين دسترسي سواره شده ا ست علت اصلي بروز مشكلات فوق اين است كه به مرورزمان تغيير و تحولاتي در تعريف معني و طرز استفاده از خيابان پديد آمده و عملكرد فضاهاي تغيير يافته بدون اينكهدر فرم آن تغيير حاصل شده باشد دراين راستا تضادها تنگناها و بحرانهاي موجود در استفاده از فضاهاي خيابان خصوصا در مورد عابر پياده ناشي از عدم تطبيق فضاهاي موجود با الگوهاي رفتاري گروه هاي استفاده كننده از اين فضاهاست و به همين علت بين فضاهاي موجود و نحوه استفاده از اين فضاها تعارض اساسي وجود دارد ودرنتيجه تمايل استفاده كنندگان پياده از فضاي غالب خيابانهاي كشور و درنتيجه تعاملات اجتماعي ناش ازآن بشدت كاهش پيدا كرده است. اين مقاله بر آن است براساس موارد فوق و با روشي تحليلي توصيفي ضمن شناخت صحيح الگوهاي رفتاري با استفاده از فنون و ابزارهاي معماري طراحي و برنامه ريزي شهري به بيان روشهايي در جهت افزايش هرچه بيشتر تعامل اجتماعي در فضاي خيابان هاي امروزي بپردازد