بهينه سازي جانمايي سنسورها جهت كشف آلودگي در سيستم هاي توزيع آب

سيستمهاي توزيع آب از جمله مهمترين زير ساختهاي منابع آب است. از پيچيدگيها وعدم قطعيت هاي زيادي برخوردارمي باشند. استفاده از سنسورهاي جهت تشخيص كيفيت آب، تبديل به مسئله مرسوم وكاربردي در سيستمهاي توزيع آب شده است. زمينه گسترش سنسورهايي كه به طور مشخص روي آلودگي كار مي كنند فراهم است و در مرحله بسط و توسعه قرار دارد. سوالات تحقيق در اين تحقيق پارامترهاي عملياتي لازم براي اين سنسورها جهت حفاظت مصرف كننده از رويداد آلودگي كه بصورت تصادفي ويا عمدي وارد شبكه هاي توزيع آب مي شوند،بررسي مي گردد. تابع هدف شامل مينيمم سازي : 1- زمان لازم براي كشف رويداد آلودگي 2- جمعيتي كه در معرض آب آلوده قرار دارد 3- گسترش آلودگي در شبكه 4 – تعداد سنسورهاو 5- خطر آلودگي مي باشد. در اين مطالعه مدلي جهت مينيمم كردن هزينه سنسورهاي بكار رفته در سيستم توزيع و جمعيتي كه در معرض آب آلوده قرار دارند ارائه شده است.لازم به ذكراست ، با توجه به اينكه مكان تزريق آلودگي نا مشخص مي باشد،بهينه سازي تحت شرايط نا مطمئن اجرا مي گردد. روش تحقيق اين روش شامل مكان يابي تعداد سنسورها به عنوان اولين مرحله متغير هاي تصميم و مرحله دوم ارزيابي خطر براي سناريوبدست آمده از مرحله اول و اطلاعات مربوط به آن ،سپس استفاده از آن جهت اصلاح متغيرهاي تصميم مرحله اول براي تكرار هاي بعدي مي باشد.همچنين توانايي اين سنسورهارا در مواجهه با اين هدفها به عنوان تابعي از حد كشف سنسورها و تعداد سنسورهاي لازم در شبكه را مورد بررسي قرار مي دهيم. در اين مطالعه شبكه توزيع آب با اندازه مناسب مورد بحث مي باشد و جانمايي بهينه سنسورها مورد تجزيه و تحليل قرار مي گيرد.يك حد تعادل مابين حد آشكار سازي لازم در سنسورها و تعداد سنسورها مي بايستي ارزيابي گردد. نتيجه گيري نتيجه نشان مي دهد كه اگر حد آشكار سازي سنسورها 1% ميانگين غلظت آلودگي ورودي به شبكه باشد براي حد نهايي حفاظت مناسب است.