بررسي تاثير اجزا طرح اختلاط شامل ميكروسيليس و مواد روان كننده در ميزان نفوذ يون كلر و ارائه مدلي جهت پيش بيني انتشار آن در بتن با استفاده از الگوريتم ژنتيك

در بررسي پايايي سازه هاي بتني بويژه سازه هاي در معرض آبهاي شور و حاوي كلر بالا نظير مخازن نگهداري آب، ديواره هاي آب بند، سدها و... علاوه بر مسئله آب بندي و كنترل تراوش، مسئله محافظت سازه در برابر نفوذ يون كلر از مسائل حائز اهميت مي باشد. استفاده از طرح اختلاط هايي شامل شش جزء يعني آب، سيمان،سنگدانه هاي درشت، ريزدانه ها، مواد روان ساز و ميكروسيليس در طرح اختلاط اينچنين سازه هايي معمول مي باشد. سوالات تحقيق: در اين مقاله در مرحله اول سعي داشته ايم ميزان تاثير هر يك از اجزا طرح اختلاط هاي شش جزئي را در ميزان نفوذ يون كلر مورد بررسي قرار دهيم و در مرحله بعدي مدلي جهت پيش بيني ميزان نفوذ يون كلر ارائه نماييم. روش تحقيق: جهت رسيدن به اهداف تحقيق از نتايج اندازه گيري مقاومت 42 روزه بتن در يرابر يون كلر در 36 طرح اختلاط استفاده گرديد. نتيجه گيري: نتايج حاصل از بررسي نتايج آزمايشگاهي نشان مي دهد كه با افزايش درصد آب طرح اختلاط ها و نيز ميزان نسبت آب به سيمان، ميزان نفوذ يون كلر افزايش يافته در حالي كه تغييرات درصد سيمان در طرح اختلاط هاي مذكور تاثير چنداني در ميزان نفوذ يون كلر نداشته است، افزايش ميزان سنگدانه ها موجب افزايش و افزايش درصد مواد روان كننده موجب كاهش نفوذ يون كلر در نمونه هاي بتني شده است. شايد مهمترين اثر، مربوط به ميكرو سيليس بوده است كه افزابش درصد ميكروسيليس موجب كاهش شديد ميزان نفوذ يون كلر گرديده است. همچنين بررسي نتايج مقادير اسلامپ و مقاومت فشاري نشان مي دهد كه افزايش مقدار اسلامپ موجب افزايش و افزايش مقدار مقاومت فشاري نمونه هاي بتني موجب كاهش نفوذ يون كلر گرديده است. به منظور ارائه مدلي جهت پيش بيني ميزان نفوذ يون كلر از چند جمله اي هاي اشميتScheffe) استفاده گرديده است كه در بدست آوردن ضرايب اين چند جمله اي هاي از الگوريتم ژنتيك استفاده نموده ايم