سطح مقطع بهينه طولي و عرضي در سازه هاي بادگير به عنوانيك سيستم تهويه مطبوع در معماري قديمي ايراني

محدوديت منابع انرژي و نقش اساسي آن در پيشرفتهاي صنعتي استفاده از انرژي هاي تجديد پذير نظير باد، خورشيد، آب و ... را به عنوان گزينه اي مناسب مطرح كرده است. انرژي هاي تجديد پذير علاوه بر مقرون به صرفه بودن، در داشتن محيط زيستي پاك و بدون آلودگي نقش مهمي را ايفاء مي كند. از اين رو بررسي سازه هاي قديمي مانند بادگيرها كه در گذشته استفاده فراواني داشتند به نحوي كه باعث استفاده در عصر مدرن گردد حائز اهميت بوده و ارائه مدل هايي جديد جهت بهينه سازي آنها قابل تامل است. در اين مقاله با استفاده از رياضيات تغييرات و آناليز نيروي باد بر روي بادگيرها مدلي بهينه ارائه شئه كه مقاوم تر از مدلهاي پيشين بوده و از نظر پارامترهاي طراحي سازه هاي بادگير، خصوصيات بهتري دارند. لذا مدل هذلولي گون در اين خصوص ارائه شد. اين مدل در حاليكه كمترين سطح در برابر باد را دارد، استحكام و مقاومت آن از بادگيرهاي پيشين بيشتر بوده و به عنوان مدلي كاربردي جهت برجك بادگيري هاي نسل جديد پيشنهاد مي گردند.