چالش هاي ژنوتكنيكي مترو اصفهان در مسير شمالي- جنوبي

بخش اصلي مترو اصفهان كه به صورت زيرزميني در طول حدود 13 كيلومتر در امتداد محور شمال جنوبي طراحي و تقريبا تكميل گرديده است، در طول مسير با توجه به وضعيت زمين شناسي مهندسي و ساختماني به صورت دو چشمي (Twin tunnel) و تك چشمي (single tunnel) اجرا شده است. تونل هاي دوقولو از بخش شمالي اصفهان به سمت جنوبي اصفهان به كمك دستگاه هاي TBM از خاك هاي عمدتا درشت دانه شامل GWM, SPM, GML, … كه منشايي عمدتا داروخانه اي و گاهي رسوبات دامنه اي داشته عبور نموده است، گاهي اين خاك ها توسط سيمان آهكي به لنزهاي جوش سنگي تبديل شده اند. در محدوده جنوبي، اين مسير كه حدود 30 درصد از اين تونل را تشكيل مي دهد، توسط دستگاه road header حفر شده است. عمده مسير اين بخش از تونل كه به صورت منفرد با دهانه بزرگتر، از سنگ هاي شيلي با ميان لايه اي ماسي سنگي با مقاومت حدود بين 30 تا 60 Mpa عبور كرده است. با توجه به زهكشي طبيعي آب در محدوده جنوبي تونل و همچنين بالا بودن سطح ايستايي و نوسانات آن در بخش شمالي مسير و پايدار سازي ديواره هاي ايستگاه ها به منظور احداث سازه در آنها، نياز به تدابير خاص و طولاني مدت براي طراحان و مجريان داشته است، اين موضوع در تحليل پايداري سازه هي ايستگاه ها در برابر فشار بالا بر آب (Uplift Pressure) به ويژه در بخش شمالي اهميت بسيار زيادي در طراحي ها داشته است.