ارزيابي روش هاي تعيين نيازهاي زيست محيطي سدهاي مخزني

منابع آب شيرين براي زندگي بشر، بهداشت و معشيت مردم ضروري هستند. مديريت منابع آب بايد مقداري آب را براي حفظ رفاه اجتماعي انسان ها و رشد و توسعه اختصاص دهند. در حالي كه مطمئن شوند كه به ميزان كافي آب شيرين براي حفظ اكو سيستم در رودخانه باقي مانده است. مشكل بزرگي كه در ايران در طول همه سال هاي گذشته با آن مواجه بوده ايم. عدم وجود يك سياست روشن زيست محيطي در ارتباط با تعيين حداقل ميزان آب زيست محيطي براي رودخانه ها به خصوص در شرايط احداث سازه هايي نظير سدهاي مخزني است. در اين ميان اگر هم حركتي صورت گرفته است در خصوص همين سازه هاي بلند بوده و در مورد سازه هاي كوچك تر نظير سدهاي انحرافي و ايستگاه هاي پمپاژ كه مسئله اي به مراتب فراگير تر مي باشد عملا تمهيداتي انديشيده نمي شود. در كار تحقيقي حاضر، سعي شده است كه با جمع آوري آخرين مطالب ضمن شناخت و بررسي نقاط قوت و ضعف اهم روش هاي برآورد نيازهاي زيست محيطي، به نقد آنها پرداخته شود و در نهايت به اين مهم دست يافته شده است كه استفاده از روش مونتاتا (تنانت) براي بسياري از مناطق ايران نامناسب بوده و به هيچ وجه قابل استناد نبوده است. زيرا روش مونتانا براي مقاصد خاص و به صورت مقادير فصلي و يا ماهيانه به تخصيص دبي زيست محيطي اقدام مي كند.