بهينه سازي پارا مترهاي لايه آبدار با الگوريتم ژنتيك در قياس با روش تايس و هنتوش در تفسير نتايج آزمون پمپاژ

برآورد مشخصه هاي لايه هاي آبدار براي مديريت آب هاي زيرزميني حياتي است. تحقيق حاضر از روش بهينه سازي الگوريتم ژنتيك براي برآورد مشخصه هاي هيدروليكي لايه آبدار مانند: قابليت انتقال، هدايت هيدروليكي، ضريب ذخيره و... استفاده مي كند. برنامه اي نيز با نرم افزار MATLAB براي اينكار تهيه شده است كه از اين برنامه براي حداقل ساختن خطا درتخمين اين پارامترها با استفاده از الگوريتم ژنتيك استفاده شده است. اين برنامه با 12 سري از داده هاي آزمايش پمپاژ سنجيده شد و سپس همين داده ها توسط برنامه BGSPT با استفاده از روش هاي تطابق گرافيكي پردازش شد، بررسي نتايج نشان ميدهد كه روش الگوريتم ژنتيك خطاي مجموع مربع انحرافات كمتري نسبت به روش هاي گرافيكي دارد و نتايج به دست آمده برتري روش الگوريتم ژنتيك را نسبت به روش هاي ديگر براي تخمين پارامترهاي لايه هاي آبدار مختلف نشان مي دهد. بخصوص در مواردي كه به عللي روش گرافيكي تايس و هنتوش در تطابق به مشكل بر خورد كنند ويا شرايط ويژه هيدروليكي بر لايه حاكم باشد. برآورد كارايي برنامه هاي الگوريتم ژنتيك نشان ميدهد كه مجموع مربعات خطا در بهترين نقطه از يك جمعيت با افزايش نسل ها يا افزايش جمعيت، كاهش پيدا خواهد كرد. در تحليل حساسيت پارامترها نيز الگوريتم ژنتيك در لايه آبدارآزاد، تحت فشار ونشتي به جواب يكساني همگرا شد.