اثر P? بر روش طراحي عملكردي

در سالهاي اخير طراحي لرزه اي سازه ها با تغيير معيار طراحي از روشهاي مقاومت به عملكردي مورد استقبال زياد مجامع مهندسي قرار گرفته است. اساساً آناليز غير خطي تاريخچه زماني دقيقترين روش در تعيين رفتار لرزه اي سازه ها است[6] ، اما در حال حاضر بدليل عدم قطعيت در شتابنگاشتها ، همچنان مراحل تحقيقاتي را طي ميكند . بهمين دليل طراحي بر اساس روش عملكردي در حال شكل گيري و گسترش است [8] . در حال حاضر طراحي بر اساس روش عملكردي با مسائل و مشكلات مختلفي نظير تعريف مفصل غير خطي و موقعيت آن در اعضا سازه ها به خصوص در ديوارهاي برشي ، لحاظ كردن اثرات كامل مدهاي بالا و بويژه چگونگي تأثير P-? و كمانش در بازه غيرخطي روبروست. در اين مقاله براي در نظر گرفتن اثر P-? روي نقطه عملكرد با ارائه مثالي از دو روش افزايش نياز و كاهش ظرفيت استفاده شده و نتايج با يكديگر مقايسه ميشود.