بررسي اثربخشي روشهاي شناختي رفتاري و فعاليتهاي گروهي در علائم مربوط به تنيدگي پس از سانحه

پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثربخشي روشهاي شناختي رفتاري و فعاليتهاي گروهي در مداخلات رواني اجتماعي بر روي ميزان اختلالات تنشي پس از سانحه انجام شده است. جامعه پژوهشي را كدكان بين 7 تا 14 مقيم 5 اردوگاه: قم1،قم2، اصفهان 1، اصفهان@ و شهرداري( حدود 300 نفرطبق آمارگيري ارديبهشت ماه) در شهر بم تشكيل مي دهند. نمونه پژوهش 120 نفر بودند كه با استفاده از غربالگيري انتخاب و با محاصبه تنظيم يافته اختلالات تنشي پس از سانحه مورد بررسي قرار گرفتند. پي از اجراي آزمون روي 166 نفر تعداد 120 نفر از افرادي كه داراي علائم بارز بودند بعنوان افراد داراي اختلل انتخاب و به طور تصادفي به 4 گروه همگن تقسيم شدند( هرگروه 30 نفر) و در معرض روشهاي مداخلات رواني اجتماعي قرار گرفتند. گروه اول تركيبي از روشهاي شناختي رفتاري و فعاليتهاي گروهي، گروه دوم فقط روشهاي شناختي رفتاري و گروه سوم فقط فعاليتهاي گروهي را دريافت كردند. گروه چهارم بعنوان گروه كنترل مورد استفاده قرار گرفتند. مدت انجام مداخلات رواني اجتماعي سه ماه بود كه بصورت 5 روز در هفته در كانكسهاي مشخص و هر روز 1/5 ساعت انجام مي گرديد. همه آزمودني ها 4 بار مورد آزمون قرار گرفتند(جلسه اول، جلسه ششم، جلسه دوازدهم و پس از سه ماه) .نتايج پژوهش تفاوت معني داري را در مقايسه گروه اول و دوم و با گروه كنترل نشان داد و لي گروه سوم در پژوهشهاي پيگيرانه تفاوت معني دار نشان نداده و نتيجه كلي اين پژوهش نشان مي دهد كه روش شناختي درماني موثرترين روش در مداخلات رواني اجتماعي بوده و تاثيرات آن پايدار مي باشد.