تاثير پلان معماري در ضربه ساختمان هاي مجاوردر جريان زلزله

تحقيقات گسترده بر روي زلزله هاي گذشته نشان مي دهد كه پديده برخورد لرزه اي به دليل تفاوت در خصوصيات ديناميكي سازه هاي مجاور و عدم رعايت فاصله مناسب در مناطق شهري نقش مهمي را در خرابيها ايفا كرده است. خرابيهاي ناشي از ضربه ساختمانهاي مجاور، محققين را بر آن داشت كه مطالعاتي در زمينه روشهاي مهار و تقليل اين پديده انجام دهند. از سال 1369 ويرايش اول آييننامه 2800 ايران به فاصله گذاري ساختمانها براي جلوگيري از ضربه زدن آنها به يكديگر توجه كرده و ضوابطي را معرفي نموده است. اين روال در ويرايش هاي بعدي آئين نامه نيز، بدون تغيير، حفظ شده است و اين ضوابط براي تمام ساختمانها با پلان هاي مختلف معماري و كاربردهاي متفاوت يكسان مي باشد. نكته حائز اهميت اينكه در هيچ يك از اين آيين نامه ها ملاحظات معماري جهت كاهش برخورد لرزه اي سازه ها در هنگام زلزله مد نظر قرار نگرفته است. در اين پژوهش، ساختمانهاي مجاور با توجه به ملاحظات معماري متفاوت وكاربري هاي گوناگون، با استفاده از نرم افزارهاي معتبر آناليز غيرخطي در كنار يكديگر مدل شده است و اثر ضربه اين ساختمانها به يكديگر مورد بررسي قرار گرفته است كه در نهايت نتايج نشانگر آن است كه با توجه به ملاحظات معماري و پلان هاي متفاوت، اثر ضربه نيز متفاوت خواهد بود و ميزان خرابي ناشي از ضربه نيز متغير است. لذا با توجه به نتايج اين تحقيق ميتوان فاصله ايمن بين ساختمانهاي مجاور را با توجه به نوع كاربري ها ونوع پلان ساختمان ها در مناطق مختلف، دسته بندي و در ويرايش هاي بعدي آيين نامه 2800 از آن استفاده كرد.