طراحي عملكرد گرا در معماري بومي ايران و تاثير پذيري معماري معاصر از آن در ارائه فناوريهاي نوين

تجارب ارزنده گذشتگاه در طول تاريخ هميشه سرمايه اصلي دانشمندان و مبتكران در گره گشايي از مشكلات و حركت بسوي اينده بهتر بوده است و انتقال تجارب گذشتگان از نسلي به نسل ديگر باعث پيشرفت علمي و تقويت حس خوداتكايي مي باشد اما به دليل عدم استفاده درست از تجارب ارزشمند تاريخي درحوزه معماري مشكلات زيادي را در اين زمينه و نحوه ساماندهي مصنوع شاهد هستيم بي شك فناوري نوين قابليت آن را دارند كه در تعاملي درست با هنر سنتي هنر مدرن را از افول رهايي بخشند از بين رفتن معماري بومي به صورت كالبدي موجب حذف برخي از كاركردهاي آن در معماري معاصر شده است لذا بازيابي اين كاركردها يك مسئله اساسي به شمار مي رود و كشف پتانسيل هاي نهفته در معماري بومي مي تواندباعث تسريع درحل مسائل و ابهامات عصر حاضر گردد دراين مقاله به بررسي تعدادي از عناصر معماري سنتي ايراني مي پردازيم كه مي توان با بررسي و دقت در انها دركاهش مصرف انرژي در جهت رسيدن به توسعه پايدار اقدام نمود و همچنين با بسط دادن تعدادي از اين عناصر معماري بومي مي توان از انها به عنوان اجزاي اصلي معماري معاصر استفاده نمود.