بررسي تاثير فرم معماري بر نحوه آسيب پذيري سازه اي

در اين مقاله ، چگونگي تاثير خصوصيات معماري بر رفتار ساختمان در برابر زلزله بيان گرديده است. با توجه به اهميت ارتباط خصوصيات معماري با سيستم سازه اي در ايفاي عملكرد لرزه اي مطلوب ساختمان تعيين رابطه اي بين نوع پيكره بندي )در پلان و ارتفاع سازه( و ميزان آسيب احتمالي مي تواند نقش عمده اي در انتخاب طرح معماري و سيستم سازه اي سازگار با آن ايفا نمايد. با توجه به مطالعه انجام گرفته بر روي آسيب پذيري ساختمان ها با فرم هاي متفاوت در پلان و ارتفاع و با لحاظ كردن نوع و محل خرابي ها مشخص مي شود كه هرچه پيكره بندي سازه، ساده تر و متقارن تر باشد در اثر زلزله عملكرد مطلوب تري داشته و در نتيجه آسيب پذيري كمتري خواهد داشت. از طرفي گوشه هاي تورفته در پلان و همچنين تغييرات ناگهاني سختي در ارتفاع، موجب افزايش رده آسيب پذيري ساختمان مي گردند. عواملي از قبيل قرار گرفتن ساختمان در يك سطح شيب دار، محدود شدن ستون و يا ديوار با عناصر غير سازه اي نظير ديوار هاي آجري و بازشوها و يا اختلاف سختي در يك تراز معين )به علت وجود عواملي نظير اختلاف تراز طبقه ، پله و تير نيم طبقه( باعث ايجاد پديده ستون كوتاه مي گردند. ستون كوتاه به علت سختي بيشتر، نيروي زلزله بيشتري جذب نموده و در نتيجه رعايت جزييات اجرايي مناسب جهت مقابله با اين نيروي بزرگ ضروري مي گردد. ترفند هاي معماري و سازه اي در نحوه چيدمان عناصر سازه اي و غير سازه اي مي تواند در جلوگيري از وقوع پيچش و يا به حداقل رساندن آن موثر باشد.