زبان مقاله:فارسی
تعداد صفخات:8
حجم فایل:2.72 مگابايت
محل انتشار:پنجمين كنفرانس بين المللي زلزله شناسي و مهندسي زلزله
سال انتشار:1386
مقايسه عملكرد لرزهاي پلها با جداگر و تكيهگاه انبساط حرارتي
حبيب سامي [دانشجوي كارشناسي ارشد سازه، دانشكده عمران، دانشگاه تهران]
سيدمهدي زهرائي [استاديار دانشكده عمران، دانشگاه تهران]
مرتضي حاجي فتحعلي [مرتضي حاجي فتحعلي، كارشناس ارشد زلزله]
چکیده مقاله:
روش جدا سازي پايههاي سازهها به عنوان يك روش كنترل غيرفعال سازهها در برابر زلزله ميباشد كه براي طراحي پلهاي جديد و بهسازي پلهاي موجود نيز استفاده ميشود. بر اساس اين روش، پاسخ سازه در هنگام زلزله بوسيله ايجاد يك سطح انعطافپذير در تراز پايه آن از ارتعاشات زمين مجزا ميشود و در نتيجه از نيازهاي لرزهاي آن به مقدار زيادي كاسته ميگردد.
در اين مقاله سعي شده كه امكان استفاده و ميزان عملكرد تكيهگاههاي انبساط حرارتي به عنوان جداگر لرزهاي به صورت تحليلي بررسي شود. بنابراين ابتدا كارآيي جداسازي لرزهاي را با تحليل ديناميكي غير خطي تاريخچه زماني يك نمونه پل متداول بتني واقع در محور رودهن-فيروزكوه كه توسط يك نمونه جداگر الاستومريك جداسازي شده است، اثبات كرده و نتيجه ميگيريم كه جداسازي لرزهاي ضمن كاهش پاسخهاي لرزهاي، نيروي زلزله را بين كولهها و پايهها به صورت متعادل توزيع ميكند. پل مورد مطالعه در حالت معمولي )با تكيهگاههاي انبساط حرارتي و بدون تكيهگاههاي انبساط حرارتي( نيز مدلسازي و تحليل شده است. نتايج تحليل نشان ميدهد كه كارآيي تكيهگاههاي موجود انبساط حرارتي در كاهش پاسخهاي لرزهاي مناسب نميباشد و حتي در برخي موارد اصلا به عنوان جداگر كار نكردهاند. در ضمن عدم تحمل كرنشهاي بالا توسط تكيهگاههاي انبساط حرارتي به دليل مشخصات فيزيكي آنها و نحوه نصبشان و همچنين عدم توانايي جذب و اتلاف انرژي ورودي زلزله توسط اين تكيهگاهها به دليل نداشتن ميرايي و ساير ضعفها، از كارآيي آنها به عنوان جداگر لرزهاي ميكاهد.