باز توزيع لنگر در طراحي لرزه اي ساختمان هاي بتن مسلح

امروزه طراحي سازه هاي پيوسته بر مبناي آناليز خطي معادل و باز توزيع لنگر روش شناخته شده اي مي باشد و آيين نامه هاي مختلف ضوابطي را براي ميازن باز توزيع مجاز معرفي مي كنند. اكثر مطالعات در اين زمينه مربوط به بار ثقلي مي باشد، و آئين نامه هاي بتن ايران (آبا) نيز ضابطه باز توزيع را تنها به بارهاي ثقلي محدود مي كند. اين در حالي است كه رفتار غير خطي، تشكيل مفاصل پلاستيك و باز توزيع لنگر تحت اثر بارهاي لرزه اي نيز اتفاق مي افتد. و آيين نامه هايي نظير ACI318-05 و كانادا CSA-A23.3-M04 باز توزيع را براي بارهاي جانبي و زلزله مجاز مي دانند. در اين تحقيق، موضوع باز توزيع لنگر در سازه هاي بتن مسلح ارزيابي مي گردد. دو نوع باز توزيع شامل باز توزيع پلاستيك و باز توزيع الاستيك در اعضا از هم تفكيك مي شود، و عوامل موثر بر آنها از جمله تغيير در سختي (EI) اعضا (به دليل آرماتورگذاري)، ترك خوردگي، نوع بار، نوع سازه، مقاومت بتن، لاغري عضو، نسبت آرماتور طولي و عرضي، عمق نسبي تار خنثي، ظرفيت چرخش پلاستيك، و شكل پذيري مطالعه مي شود. مساله باز توزيع تحت اثر بار زلزله بررسي شده و نشان داده خواهد شد كه ضوابط باز توزيع براي بار لرزه اي لااقل برابر باز توزيع در برابر بار ثقلي، معتبر است. بر اين اساس پيشنهاد اصلاح بند مذكور در آبا ارائه مي شود.