ارايه روش محاسبه تعداد ناوگان مورد نياز سيستم كمكي براي سيستم هاي حمل و نقل مسافر به ظرفيت رسيده(مطالعه موردي: سيستم اتوبوس برقي شهر تهران)

در شرايطي كه تقاضاي جابجايي مسافر يك سيستم حمل و نقل همگاني به ظرفيت آن برسد، سياست گذاران با راه حل هاي مختلف افزايش عرضه و مديريت تقاضا مواجه مي شوند . در چنين مواردي ساده ترين راه، افزايش عرضه و به تبع آن افزايش ظرفيت سيستم است كه به صورت تزريق ناوگان به سيستم انجام مي شود . در شرايطي كه ظرفيت سيستم به سبب محدوديت هايي چون عدم امكان كاهش سرفاصله، قابل افزايش نباشد، بر حسب بودجه در اختيار، تغيير ت كنولوژي حمل و نقل، استفاده از سيستم هاي كمكي و يا راهكارهاي مديريت تقاضاي حمل و نقل پيشنهاد مي گردد. به دليل هزينه بالاي ارتقاي تكنولوژي حمل و نقل در كريدورهاي حمل و نقل مسافر، و در شرايط كمبود بودجه، راهكار استفاده از سيستم هاي كمكي تا زمان ارتقاي سيستم ح مل و نقل همگاني، غالبا به عنوان يك راهكار كوتاه مدت مطرح مي شود . در چنين شرايطي به منظور عملكرد بهينه سيستم، تعداد ناوگان سيستم كمكي بايد با توجه به معيارهايي چون هزينه سرمايه گذاري اوليه و نسبت هزينه تعمير و نگهداري دو سيستم برآورد گردد .
در اين مقاله پس ازبيان كلياتي از ساختار شاخص ها و شاخص هاي عرضه و تقاضا ، وضعيت اتوبوس برقي تهران بررسي گرديده است . در ادامه روش محاسبه تعداد ناوگان مورد نياز سيستم كمكي براي شبكه اتوبوس برقي ارائه شده است . شبكه اتوبوس برقي تهران به دليل محدوديت هاي تعداد كلي ناوگان و تامين انرژي ناوگان در قطعات مسير، داراي ظرفيتي محدود است . هرچند احداث خطوط مترو به عنوان تكنولوژي برتر حمل و نقل در دستور كار گردانندگان سيستم قرار دارد، ولي به سبب مشكلات هزينه اي و طولاني بودن زمان احداث آن، در حال حاضر استفاده از سيستم اتوبوس ديزلي در كنا ر خطوط اتوبوس برقي به عنوان راهكار در نظر گرفته شده است . روش ارايه شده در اين مقاله برآورد تعداد ناوگان اتوبوس هاي ديزلي به منظور به تعادل رساندن شاخص عرضه و تقاضا براي شبكه اتوبوس برقي را امكان پذير مي سازد.