مدلسازي پخش آلودگي ناشي از پساب كارخانجات آبشيرين كن در دريا

امروزه به دليل كمبود منابع آب قابل شرب در مناطق مختلف جهت توسعه شهري و روستايي، مشكلات جدي در زمينه مديريت و تامين منابع آب موجود، وجود دارد. از جمله راهكارهايي كه به حل اين مشكل در مناطق ساحلي كمك مي كند، استفاده از سيستم هاي آب شيرين كنميباشد. احداث اين طرحها در كنار اثرات مثبتي كه در جهت تامين آب موردنياز دارند، مي تواند منجر به بروز مشكلات زيست محيطي و تغييروضعيت طبيعي محدوده مورد استفاده نيز گردد كه بايد تلاش نمود تا اين تاثيرات منفي به حداقل ميزان برسد. به همين دليل، امروزه مدلسازي نحوه پخش آلايندهها در پيكرههاي آبي يكي از راهكارهاي بررسي آلودگي منابع آب و رسيدن به گزينههايي در ارتباط با طراحي خروجي پسابميباشد كه كمترين اثرات سوء زيست محيطي را بر محيط پذيرنده داشته باشد. در اين مقاله نيز سعي شده تا با استفاده از مدلسازيهاي عددي و مقايسه آن با اندازهگيريهاي موجود، گزينههاي مختلف جهت طراحي آبشيرينكن منطقه بندر عباس بررسي شود و در انتها گزينهاي كه كمترين اثرات سوء زيست محيطي را داشته باشد، تعيين شود. براي اين منظور استفاده از يك مدل عددي سه بعدي به نام MIKE٣به شبيه سازي جريانهاي دريايي منطقه طرح پرداخته شده و الگوي پخش و انتشارآلودگيها مورد بررسي و مطالعه قرار گرفته است. نتايج اين مطالعات نشان داده است كه مدل سه بعدي مورد استفاده بخوبي توانسته است شرايط محيطي منطقه طر ح را شبيه سازي نمايد . همچنين بررسي سناريوهاي مختلف نشان داده است كه عمق مناسب تخليه در جهت تامين استانداردهاي زيست محيطي در محدوده پروژه، در صورت استفاده از ديفيوزر در عمق 3 متري و در صورت عدم استفاده از ديفيوزر در عمق 7 متري خواهد بود.