پهنه بندي كاربري اراضي ساحلي در حوزه ي گردشگري با رويكرد توسعه ي پايدار

مناطق ساحلي همواره به عنوان مهم ترين منبع جغرافيايي گردشگري شناخته مي شوند و افراد بسياري در دنيا تعطيلات خود را در كنار سواحل .[ مي گذرانند [ 1پهنه بندي ساحلي با توجه به سياست ساماندهي سواحل به استفاده ي بهينه از ظرفيت هاي بالفعل و بالقوه ي مناطق ساحلي به عنوان نتيجه ي نهايي طرح مديريت يكپارچه ي مناطق ساحلي 3 از اهميت بسيار زيادي برخوردار مي باشد كه اين طرح در سال 1389 به تصويب شوراي عاليمعماري و شهرسازي ايران رسيده است و با توجه به نقش و اهميت مناطق ساحلي در گردشگري و گذران اوقات فراغت و تمركز فعاليت ها و تاسيسات گردشگري در مناطق ساحلي از يك طرف و روند روز افزون رشد جمعيت كشور و هجوم آن به مناطق ساحلي براي تفريح و گذراناوقات فراغت، گردشگري مي تواند اثرات قابل توجهي در اين مناطق حساس برجاي گذارد، بنابراين بر هم خوردن تعادل محيطي در اين مناطق.[ و آلودگي هاي زيست محيطي به خصوص آلودگي آب دريا و منطقه ي ساحلي بر توسعه ي گردشگري اثرات زيانباري را مي گذارد [ 2 در اين راستا حفاظت زيست محيطي ركن اصلي توسعه ي پايدار مي باشد، و در راستاي پهنه بندي كاربري اراضي ساحلي از جهت زيست .[ محيطي براي حفظ مناطق طبيعي به منظور اهداف توسعه و ارتقاي گردشگري از اهميت بسيار زيادي برخوردار مي باشد [ 3 در كشور پهناور ايران، عوامل بسياري در سال هاي اخير باعث افزايش سطح تقاضا به استفاده از مناطق ساحلي شده است، در نتيجه حجم قابل توجهي از جمعيت براي گذران اوقات فراغت به سواحل كشور سفر مي كنند، كه ضرورت برنامه ريزي در اين زمينه به منظور توسعه ي صنعت گردشگري و كاهش اثرات منفي آن را دوچندان مي نمايد. در اين پژوهش به بررسي مساله اساسي پهنه هاي سواحل ايران جهت رسيدن به راهكارهايي به منظور تعادل بخشي به بهترين شكل كاربردانسان در فضا در پهنه ي حساس مناطق ساحلي با در نظر گرفتن رويكرد پايداري پرداخته مي شود و در نهايت مدل مفهومي توان اكولوژيكي براي ارزيابي و شناسايي پهنه هاي واجد قابليت گردشگري براي ارتقاي كيفي اين مفهوم بيان مي گردد