بررسي اهميت بازنگري در طراحي شبكه حمل و نقل عمومي پس از ايجاد محدوده طرح ترافيك بر مبناي شاخصهاي ارزيابي

ايجاد محدوديت تردد در ناحيه مركزي شهرها امروزه به عنوان يك راهكار كنترل ترافيك در شهرهاي بزرگ دنيا مورد استفاده قرار مي گيرد. اين راهكار با توجه به محدوديتي كه ايجاد مي كند باعث ايجاد تغييراتي در تعداد و الگوي سفرهاي شهري مي گردد. مثلاً برخي سفرهاي غير ضروري حذف شده و برخي سفرها با مدهاي جايگزين (عمومي) انجام مي گيرند. افزايش تقاضاي حمل و نقل عمومي يكي از اثراتي است كه در نتيجه ايجاد محدوديت به وجود مي آيد. اين افزايش از يك طرف به علت كاهش مطلوبيت وسايل نقليه شخصي و از طرف ديگر به دليل بهبود احتمالي مطلوبيت حمل و نقل عمومي در اثر كاهش تراكم ترافيك به وجود مي آيد. افزايش سهم حمل و نقل عمومي از سفرهاي شهري همواره مورد توجه و مطلوب برنامه ريزان شهري بوده است. اما اين افزايش خود باعث شلوغ شدن سرويسهاي عمومي و در نتيجه كاهش مطلوبيت آن مي گردد. لذا بازنگري و اصلاح سيستم حمل و نقل عمومي موجود با توجه به تقاضاي جديد ضرورت مي يابد. علاوه بر آن تغيير الگوي سفرها طراحان را بر آن مي داردكه گستره خدمت رساني سيستم حمل و نقل عمومي را تغيير دهند كه خود نياز به بازنگري در طراحي سيستم را بيان مي دارد .در اين مقاله با استفاده از مدلهاي تفكيك سفرشهري و بررسي اثرات ايجاد محدوده طرح ترافيك بر الگوي سفرها اهميت بازنگري و اصلاح سيستم حمل و نقل عمومي موجود مورد بررسي قرار گرفته است. بدين صورت كه با فرض ثابت بودن سناريوهاي كنترل محدوده، تقاضاي جديد سيستم محاسبه شده و پس از ارائه شاخصهاي ارزيابي و با استفاده از آنها ميزان منطبق بودن سيستم وضع موجود با شرايط جديد بدست آمده است. اين مقايسه بيانگر ميزان ضرورت بازنگري و اصلاح در سيستم حمل و نقل عمومي پس از ايجاد محدوده طرح ترافيك به حساب مي آيد. اين روش برروي يك شبكه فرضي بكارگيري شده و نتايج بدست آمده مورد تحليل و بررسي قرار گرفته است.