اثر حلال ها ي الي بر كارايي و مقاومت بتن پليمري بر پايه رزين اپوكسي

بتن پليمري در مقايسه با بتن سيماني مقاومت و دوام بيشتري دارد. داشتن مقاومت هاي فشاري و كششي ( و خمشي) بسيار بالا همراه با حفظت مقاومت در شرايط مختلف مانند ضربه، سايش ، سيكلهاي يخ ذوب و محيطهاي خورنده شيميايي آن را تبديل به يك بتن ايده آل كرده است كه روند توسعه و استفاده رو به رشدي دارد. اما يكي از موانع اصلي در كاربرد بتن پليمري هزينه بالاي آن در مقايسه با بتن معمولي است. از راهكارهاي كاهش هزينه ساخت استفاده از پليمرهاي ارزانتر ( بسته به ويژگيهاي مورد نياز) پليمرهاي بازيافت شده و كاهش درصد پليمر به مصالح است نوع و مقدار رزين مصرفي از پارامترهاي موثر بر مقاومت بتن پليمري مي باشد. رزين اپوكسي با توجه به قيمت نسبتا بالاتر آن از رزين هاي ديگر ( مانند پلي استر) بعلت خواص مكانيكي و شيميايي خوب و مدت پخت كم بطور گسترده مورد استفاده قرار مي گيرد. محدوده درصد متداول پليمر سنگدانه مورد استفاده براي بتن پليمري بين 7-20 درصد است به منظور كاهش هزينه مي توان حجمهاي داخلي بتن ريزي را با درصدهاي كمتر پليمر - سنگدانه و سطوح بيروني را با درصدهاي بالاتر انجام داد. با كاهش درصد پليمر - سنگدانه كارايي بتن پليمري كاهش مي يابد. امروزه رزين هاي تجاري اپوكسي براي مقاصد مختلف تهيه مي شوند. جرم مولكولي و ويسكوزيته اين مواد نسبت به هم متفاوت است در اكثر شركت هاي سازنده رزين به منظور كاهش ويسكوزيته براي اختلاط بهتر هاردنر با رزين و نيز قابليت كاربرد راحتتر، به رزين حلالهايي مانند تولوئن يا زايلن اضافه مي كنند. هرچند توصيه مي شود كه از حلالها تا حدامكان استفاده نشود از روش ديگر براي كاهش ويسكوزيته كم كردن جرم مولكولي پليمر در شركتهاي توليد كننده رزين است. دراين مطالعه سعي شده است اثر حلال ها بر كارايي و مقاومت فشاري و خمشي بتن پليمري موردبررسي قرار گيرد بدين منظور از دو رزين اپوكسي با ويسكوزيته و چگالي متفاوت استفاده شده است.