تحليل بهره گيري از طبيعت درمعماري معاصر به عنوان يك پارادايم درتلفيق سازه و معماري

معماري به عنوان يك علم و هم به مثابه يك هنر درطول تاريخ منشا آثار بسياري از معماران و دوره هاي معماري بوده است و اين مقاله سعي در شناسايي و نقش طبيعت درمعماري دارد و با توجهبه اينكه درمثلث طبيعت انسان و معماري ارتباطي هميشگي بوده است دراين بحث ابتدا ارتباط انسان با طبيعت از جنبه هاي شكلي بررسي مي شود كه استفاده از طبيعت به عنوان يك پارادايم بصورت يك بعدي و سه بعدي و يا حالت انتزاعي باشد مكانيزم و فرم درمخلوقات طبيعت آنچنان هوشيارانه است كه مي تواند بهترين معلم باشد نظام ساختاري موجودات زنده و نحوه انديشه لانه سازي آنان هماهنگ با اطراف و پاسخگويي نيازهاي فيزيكي و وجودي خود است درادامه به الگوي طبيعت و نمايش آن در اثار معماري معاصر قرن بيستم اشاره مي شود و از معماري حال حاضر كه گرايش به طبيعت چه به شكل مفهومي و يا فرمي به كرار مشاهده مي شود مصاديقي به تشريح گنجانده شده است.