مروري بر معيارهاي طراحي لرزهاي ساختمان-هاي بتني براساس عملكرد

تجربه زلزلههاي اخير لزوم نياز به اصلاح آييننامههاي طراحي فعلي را به اثبات رسانده است، اين موضوع و نيز عدم دخالت نظر مالكين در طراحي سازه- هايشان، محققين را به سوي نسل جديد آييننامههاي طراحي يا طراحي براساس عملكرد سوق داده است. تمركز اصلي در اين شيوه كه نخستين بار براي بهسازي لرزهاي ساختمانهاي موجود مطرح شد، برآورده ساختن سطوح عملكردي مختلف درترازهاي خطر متفاوت است. گام نخست براي ظهور اين روش در ميان محققان، انجام تعريفهاي كيفي براي سطوح خطر و عملكرد بوده است، اما بديهي است تا پيش از كمي شدن نتايجتحقيقات و ارايه معيارهاي قابل استفاده توسط طراحان، انتظار كاربرد اينشيوه در طراحي دور از واقعيت خواهد بود. لذا در سالهاي اخير معيارهاي مختلفي چه در سطح اعضا (معيارهاي محلي) و چه در سطح سازه (معيارهاي كلي)پيشنهاد شده است. از آن جمله ميتوان به كرنش بتن فشاري و ميلگردهاي طولي، تعداد اعضاي تسليم شده، تعداد ستونهايي كه مفصل پلاستيك در آنها تشكيل شده است، جابهجايي نسبي طبقات و جابهجايي نسبي باقيمانده اشاره كرد. هدف مقاله حاضر جمعآوري معيارهاي از اين دست و مقايسه آنها با ظرابط آيين- نامههاي طراحي لرزهاي فعلي (كه هدف آنها محدود ساختن خسارت در زلزلههايكوچك و عدم فروريزش سازه در زلزلههاي متوسط و يا بزرگ است) و پيش- استانداردهاي بهسازي لرزهاي ساختمانهاي موجود (كه بدليل عدم قطعيتهاي بسيار در اين دست سازهها، بسيار محافظهكارانه هستند) ميباشد