مقايسه عملكرد صفحات تكيه گاهي نئوپرن در شرايط طراحي بهينه، غير اقتصادي و ناكافي در اتصالات پلهاي پيش تنيده بتني

اتصالات در پلهاي بتني پيش تنيده به سه صورت ساده، نيمه گيردار و گيردار طراحي و اجرا مي شوند. در دو نوع اول و دوم از دستگاههاي تكيه گاهي براي اتصال عرشه به پايه استفاده مي شود. يكي از انواع اين دستگاهها، صفحات تكيه گاهي نئوپرن هستند كه به دليل عملكرد مطلوب در برابر شرايط محيطي، امكانپذيري لغزش و تغيير شكل محدود عرشه، به صورت گسترده در صنعت پلسازي به كار گرفته مي شوند. در اتصال ساده يك و در اتصال نيمه گيردار دو رديف صفحه تكيه گاهي، عمل انتقال بار از عرشه به پايه را صورت داده و نقش تكيه گاه عرشه را ايفا مي كنند. در تعيين ابعاد، تعداد و ضخامت صفحات نئوپرن عوامل متعددي از جمله تغيير مكان حرارتي، كوتاه شدگي در اثر پيش تنيدگي و جمع شدگي بتن، محدوديت حركت تكيهگاه، تنش فشاري تكيهگاه و حداكثر دوران تكيهگاه دخيل هستند. در تحقيق حاضر، با استفاده از تحليل گرABAQUS مدل سه پل بتني پيش تنيده صفحه اي چهار دهانه با طول دهانه هاي كناري 15، 30، 50 متر و طول دهانه هاي مياني 30و45 و80 متر مورد بررسي قرار مي گيرند. صفحات تكيه گاهي بر اساس روش آيين نامهAASHTO-LRFD براي مدل با دهانه هاي 30 و 45 طراحي شده و عملكرد آن در سه مدل حاضر مقايسه مي شوند. نتايج حاصل از طراحي نامناسب صفحات تكيه گاهي از جمله دوران اتصال، تنش نرمال ايجاد شده و تحليل و طراحي نامناسب پايه ها در انتها مورد بررسي قرار مي گيرند