محاسبه زاويه بهينه مسلح كننده ها بمنظور پايدارسازي شيبها

در طي يك دهه اخير روش پايدار سازي شيبهاي خاكي با استفاده از مسلح كننده ها بسيار رايج شده است. بهينه سازي طراحي اينگونه شيبها با روش سعي و خطا انجام مي شود و از اين رو در بسياري از موارد طرح كاملاً بهينه بدست نمي آيد. هدف از اين مطالعه، بررسي پايداري شيبهاي خاكي مختلف با استفاده از روش اجزاء محدود جهت دستيابي به زاويه بهينه مسلح كنندهها به ازاي ويژگيهاي هندسي (شيب و ارتفاع) و ويژگي هاي خاكي (پارامترهاي مقاومت برشي و ضريب الاستيسيته) مختلف است. براي بررسي نتايج پايداري از ضريب ايمني استفاده ميشود. نتايج نشان ميدهد كه براي يك شيب با هندسه خاص، چيدمان بهينه به منظور بالابردن ضريب ايمني علاوه بر هندسه شيب وابستگي به پارامترهاي مقاومتي خاك (چسبندگي و زاويه اصطكاك داخلي) نيز دارد و در نتيجه نميتوان براي يك شيب فقط با درنظر گرفتن هندسه آن زاويه بهينه مسلح كنندهها را تعيين كرد. همچنين با دقت در نتايج ميتوان به اين نكته رسيد كه با بالا بردن مقدار چسبندگي ذرات خاك، مقدار زاويه بهينه مسلح كنندهها با افق افزايش مييابد، اما با افزايش زاويه اصطكاك داخلي خاك، اين امر صادق نبوده و برخلاف حالت قبل براي رسيدن به ضريب ايمني بالاتر، بايد زاويه مسلح كنندهها را به افق نزديك كرد