نگرشي فلسفي به طراحي سازه هاي فولادي به روش ضرايب بار و مقاومت(LRFD)و مقايسه آن با روش تنش مجاز(ASD)

روش تنش مجاز ASD) سنتيترين روش طراحي سازههاي فولادي بشمار ميرود. در اين روش طراحي، اثرات كاهش احتمالي مقاومت اعضا و نيز افزايش احتمالي بارها تنها بهكمك يك ضريب (بنام ضريب اطمينان) و فقط در يك مرحله منظورميشود. روش ديگري كه در دو دهه اخير در اكثر كشورها رواج پيدا كرده است، روش ضرايب بار و مقاومتLRFD)است.در اين روش طراحي، ايمني در دو مرحله، افزايش بار بهكمك ضرايب بار و تقليل مقاومت بهكمك ضرايب كاهش مقاومت در نظر گرفته ميشود. از منظر ضوابط طراحي و نوع تحليل سازه هر دو روش از سادگي يا پيچيدگي يكساني برخوردار هستند. در اين مقاله سعي شده است، ضمن پرداختن به فلسفه طراحي روشهاي مذكور، نتايج طراحي بر اساس روشهاي مذكور بهطور كمي مورد مقايسه قرار گيرد.در ساختمانهاي متعارف، چنانچه تركيبات بارگذاري ثقلي حاكم بر طراحي اعضا باشند، هم در آئيننامهAISCو هم درمبحث دهم مقررات ملي ساختمان براي آن اعضا روشLRFDحدوداً 10 تا 15 درصد سبكتر محاسبه مي شود . ولي اگر تركيبات بارگذاري زلزله حاكم بر طراحي اعضا باشند و سهم نيروي زلزله در آن تركيبات بارگذاري بسيار چشمگير باشد(مثلاً 10،(E/D >در آئيننامهAISCبراي آن اعضا روشLRFDحدوداً 20 درصد سنگينتر و در مبحث دهم مقررات مليساختمان براي آن اعضا روشLRFD حدوداً 5 درصد سنگينتر محاسبه ميشود